Sensizliğin Acı Tonu Şiiri - Nilufer Ucuk

Bilir misin, sensiz geçen günlerin acı tonunu...
Mor mu,mavi mi,lacivert mi yoksa kara mı?
Ben hiç birini seçmedim,yaşasamda karayı..
Beyazdı benim umutlarım, hep beyaz!
Bazen denizde yakomoz,
bazen batmak üzere olan kızıl güneş,
bazen de tan yeri ağırırken ki kızıllığı...
Rüyalarda ise hep kara,kapkaraydı...

Ben sensizliği hesapladım, yokluğunda ince ince..
Dokudum kilim misali sıkı,sımsıkı sessizce...
Matematik gibi sonucu dosdoğru..
Asal saylar gibi sonsuz...
Aydınlattım dolunay gibi,olsada yokluğun gece..
Sevdim,sevdikçe büyüttüm..
Büyüdükçe çoğaldım!
Ben seni yıllarca böyle bekledim..

Hani gidenler dönmeyecekti ya,
Umutla "dönecek" dedim!
Umudumun tükendiği zamanlar oldu mu? oldu..
Lakin uzun sürmesine izin vermedim.
Umut sana ulaşmak için en güzel yoldu...
Yeniden,yeniden doldurdum umudu, yüreğime..
sevgi besledikçe var olandı ya...
Sevdama umutlar ekledim...

Sevgini büyüttüm,
tıpkı bir bebeğin rahimde değil yürekte büyütüldüğü gibi
Gönlümde..Gönlümce..
Seni düşünmediğim gün oldu mu? oldu...
Lakin rüyalar girerdi devreye..
Tekrar tekrar düşündürürdü...
Küskündün bana,koşardım peşin sıra..
Yalnız rüyalar mı,bir söz,bir işaret sana dair, açardı kapıları sonuna kadar..

Sevdim! Öyle böyle değil, divane gibi sevdim!
Acının tonlarını değil,umudun beyazını seçtim!
Gidenler dönecekti birgün,emindim..
Kader demedim,gayret dedim!
Hani kader gayrete aşıktı ya..
İnandım..
Sonunda sensizliğe kilit vurdum!
Özgürüm artık! Umudum,döndün ya!