burnumda tütsüleşmiş kokun,yokluğuna kaç ilmek daha örmek var gecelerde,bir adam bu kadarmı sever,bu kadarmı özlenir bir ten,telveleşmiş kahve kokusuna hasret kalır gibi hasretmi kalınır kahverengi gözlerine,aşkmıdır acıtan yada benmiyim sancıyan sensiz kaldığım saatlerde,alnından vursam yokluğunu örtüşürmü sevdan ihanetinle,yana yıkıla geçilen yollar,ayrı düştüğüm kolların alırmı beni tekrar koynuna,bağırsam sesimi duyurabilirmiyim çaresizliğime,dokunmak istesem halisünasyonlar görsem sonra bir adam çıkıp gelse alıp götürse yine seni benden,korkarak uyansam uykulardan şükür ki rüyaymış diyerek yokluğunu geciştirsem,hangi taşa vursam çaresiz başımı,sensizliğimi alıp kimsesizliğimle beraber nerelere gitsem,vazoyu kırmış bir çocuk ezikliğiyle dikilsem karşına,yüzüne bakamasam ama özrümüde dileyemesem,içimden avaz avaz bağırsam beni affet; affet diye,sen yine bakmasan yüzüme,yine ötelesen ertelesen,git görmek bile istemiyorum seni diyemesen,ama ben anlasam istenmediğimi,gecenin bir köhne anında kalkıp çekmecelerde son bir sigara arasam,ararken bulsam bana bıraktığın ayrılık notlarını,okusam okudukça ağlasam,sırılsıklam yanaklarımı sensizlikle ıslatsam.
pişmanlıklarım anama küfür eder gibi dikilse karşıma yine,yokluğunun acı gerçeği yankılansa içime o gitti o gitti diye,beni arasına alan dört duvardan yumruklarımla hesap sorsam,ama çare değil eski bir benden yeni bir ben yaratmak,günahımla sevabımla sevdim seni ben sevdim...hemde hiç kimselerin sevmediği kadar!
Cun8
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta