Sensizliğim Benim Şiiri - Osman Deniz

Kapattım gözlerimi içe döndü bakışım
Burnumu sızlattı insan kokulu toprak
Ve kalbimi gördüm, sensizliğim
benim
Göğsümde sükûtun dayanılmaz ağırlığı

Aynamda her sabah kaşlarını çatıyor
zaman
Gün doğunca geceler süzülüyor
gözlerimden
Kör kuyuları doldurur artık gözyaşlarım
Bir andı bu aşk ve sonrası sonsuz keder

Yüreğimde kilitlenmiş bir yara kendi
içine kanar
Hangi yoktasın ah bir bilebilsem
Boşluğu yonttukça gözlerim hep sen
çıkıyorsun
İki ayna aramızda birbirine yokluğunu
yansıtan

Gece gökler altında yorgun bir mezardır
odam
Sensizliğimi giyinip şiirler yazdığım
Ellerimde kalem giyinemedi o ellerini
Ancak birer yalnızlığız bu dünyada

Hüzünler derledi gözlerim durmadan
İzini bıraktım her baktığım aynada
Sende kayboldum seni kaybettim
Kaçıp saklanabilir miyim sensizliğimden

Kalbim göğsümde sızlayan bir yama
Bir ucu teyellenmiş ölüme
Acıyı şu ömürden çıkardım bir gün
Baktım hiç yaşamamışım sanki ben

Sensizliğimi çıkardım kendimden
Bir hiçin gölgesi düştü aynama
giyindim ayrılığı yeniden
Yorgun bir ölümdü aşk usul usul
öldüğüm
Senden sonra ölümü yarım kalmış
bir canım
Yüreğimde bir sırsın kendimden
sakladığım
Sükût söz yolculuğu gözden göze
kalpten kalbe
Kelimelerin sırrını ancak döküyor kalem
Sustum dudaklarımdaki o adını

Söz kırıldı bir ucunda sen bir ucunda ben
Bu aşkla kopacaktır bir gün kıyametim
Darağacında değilim darağacı içimde
Bir tenhalık sarıyor gittikçe yalnızlığımı

Gözlerin gözlerime değince bir masal
uyanmıştı gözlerimde
Kendi içinde kaybolmuştu zaman
Kendi hüznünü bekledi yıllarca yüzüm
Ayrılık bekliyordu buluşacağımız yerde

Bir kayboluştu yolum aşkla ölüm arasında
Ben aşkı ölümden öğrendim kapısında
sonsuzun
Sensiz ne kadar az kendimim ben anladım
Yüreğimin ucu bir başka bene açılıyor senle