Yalnızlığın dinmeyen rüzgârıyla taradın mı hiç saçlarını?
Duvardaki saatin bitmek bilmeyen sinsi fısıldamalarına,
Kulak kabarttın mı sessizliği soluduğun ıssız gecelerde.
Evet dediğini duyar gibiyim, acımı anladığını sanarak.
Ama yanılıyorsun sensizliğim.
İçimi kasıp kavuran amansız kıyamet ateşini,
Ancak sen de sensiz kaldığında,
Yani ruhunu bıraktığında anlayacaksın.
Kayıt Tarihi : 31.7.2018 10:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!