Sensizliğide öğretebilir misin?

Senin adındı;
Şefkat, anne…
Yağmurdan sonraki
Toprak kokusuydun,
Okul sırasına ilk oturduğumda
Acemi korkusuzluğum.
Elmalı şekerin büyüsü vardı gözlerinde
Doyasıya koşup yorulurken
Ve dinlenmişliğin rahatlığı dizlerinde.
Oysa bir uğraş bitmek bilmeyen
Marifetli ellerinde…
Ben bir okuldan eve yıllar sonra evden işe
Sende hep aynı sevinç hep aynı telaşe.
Şimdi neden ellerin soğuk
Üşüyor musun yoksa?
Anlayamıyorum ne olur söyle anne.
Ne bu yüzündeki çizgiler
Yıllara mı bırakıyorsun kendini anne?
Ben hep o küçük haylaz evladın
Seninle can buldum, hep seninle varım
Hadi tut elimi artık ne olur bırakma
Öğret öğretebilirsen annesizliği de
Hadi anne…