Sensizliği neyleyim Şiiri - Yasemin Kurt

Yokluğun acı gelsede ben yine buradayım.
Aynalara küsmüş yüzüm.
Gözlerimi anımsamaz oldum,
Ben genç yaşımda adeta kör olmuşum.

Ocağın başında oturur kalırım bazı zaman.
Ateşin titreyen alevinde gölgem,
Ruhum şeytan azaptayı oynar.

Gündüzleri sevmez oldum neyleyim.
Gecelerin karanlığına gizlenmiş bir karameleğim.
Ahlarım ve gözyaşlarımı ömrüme nakış nakış işlemekteyim.
İstediğim sendin,bana vermedin sensizliği neyleyim.

Bekletilen ben değil ömrüm inan.
Hangi mevsim ne zaman başladı,bitti
Hatırlamaz oldum inan.
Yastığım küf kokar gözyaşlarımdan inan.

Yorgunluğumun hançerleyen sıcak nefesi gönlüme iner.
Nağmelerin nakaratlarında sessizce kaybolur giderim.
Ne yazacak kalemim vardır nede gözyaşı silecek mendilim.
Sen yoksun,sensizliği ben neyleyim.

Semaya baktığımda yıldızları bile tanıyamaz oldum.
Gün senin olsun gece zaten benim.
Korkuların arasından sıyrılmamış kalbim.
Sen yoksun,sensizliği neden seveyim?

Arasıra hiddetim bir serap gibi kendini gösterir.
Gözyaşlarımın rengini kızıla çevirir.
Ansızın bir yaşam sevinci beliverip seni bana özletir.
Hemen geçen duyguları ben neyleyim?

Zamanın gelip giden tiktak sesleri arasında yok olacağımı bilemekteyim.
Mevsimlerin bende adı yok ama renginden tanımaktayım.
Hayatım bir bilmece olmuş ve ben delhizlere koşmaktayım.
Sensiz hayatın içine hançer girsin ben bu ömrü neyleyim.