Sensizliği çekiştirmek

sensizliği
eteğinden ve yakasından çekiştiriyorum
yalnızlığın üstü hep açık kalıyor bir yerinden
işte o açık yerde ben hep üşüyorum

bu parmaklarımla kavgalı düğümü
ancak su gevşetir
ama bir şeyler söylemezsen
parmaklarımın ucu kanayacak
kan bu düğümü sıkılaştıracak

bir köşe başında ansızın
kendinle burun buruna gelmek
bu aynadan da beterken
sen giderek ayırmasaydın beni
kavgalıydım kendimle şu an bile

son kuş katarı da geçinde üstümüzden
bu mevsimin de havası çekilmez artık
ayaklarımıza takipsizlik verir mi
dalgalar yine bir yaz sonu
sözün sözse sahile uğramam şimdilik

bir kekemelik musallatında
seni önüne getireceğim kelimeler
keşke alışmasaydım
bu kadar devrik cümle kurmaya
yüklemi tamamlamadan özneye geçemiyorum
esefle kınıyorum kendimi
öznesi sen olmayan
cümleler kurmaya mecbur olduğu için

sana göre gözümde
bana göre içimde büyütüyorum
yokluğunu
sensiz gülümsemem bile
asık kalırken suratımda
idam sehpasından indirilmemiş biri gibi
sen bir oksu
kalbim yay
ve seni hep uzağıma attım
bir uzak ki sensizlikten daha yakın

giderken
sınırlarımdaki tellere takılmış ruhun
gönderemedim ardından kalmışlığını
bu da senin yanına kâr kaldı
kalbimin sadakası olsun

sensizliği
eteğinden ve yakasından çekiştiriyorum
yalnızlığın üstü hep açık kalıyor bir yerinden
işte o açık yerde ben hep üşüyorum

acısını ben çekeyim yalnızlığın
hesabını sen ver