Sensizliği astım odamın tavanına

SENSİZLİĞİ ASTIM ODAMIN TAVANINA
Ben bu gecede sensiz,
Bu gecede uzandım yatağıma sessiz.
Konuştum biraz,
Baş ucumda asılı yalnızlığımla.
Sordum hep sordum! !
O hep sustu,
Hiç ele vermedi seni,
Anlatmadı...
Sana ait senleri.
Ve ben yine sordum.
Özledimi?
Çok sevdimi?
Bir gün çıkıp gelecekmi?
Uzattım ellerimi yukarı,
Tutmak istedim tavanda asılı,
Yalnızlığı.
Haykırdım! !
Bitirelim dedim bu ayrılığı.
Yine o hep sustu
Ben yine hep sordum!
Sus sus ama,
Yalnızlığımla yalnız bırakma,
Sakın gitme...
Az kaldı hadi bir gayret.
Dokun yüreğime.
Sen yeterki iste geceler boyu örterim karanlığı,
Üzerime.
Bak sen yine yalnız değilsin.
Asılı kalsan da,
Gecenin matemine,
Ben nefesimle ses veririm,
Odadaki sessizliğine.
Göz kapaklarım ağırlaşıp,
Bedenim üşüsede
Böl karanlığı ikiye,
Yavaşça ışık kümesi süzülsün,
Odamdan içeriye.
Şimdi sıra geldi yalnızlığı bölmeye.
Bir yanımda ben,
Diğer yanım eksik kalsın,
Odamın tavanındaki
Asılı yalnızlığımsın sen.

Gamze YAĞMUR 21.10.2009