Sensizliğe Yapıştırdığım Birkaç Yafta

Sensizlik bembeyaz bir ormanda
Apaçık koşturan
Yılkı bir kula kadar çaresiz.
Bir çam uçsuz ovaya;
Cesur, itidalli.
Bir gölgenin elçisi bu
Biliyorum

Yetkin bir duruşu var sensizliğin
Padişah gibi çıkıyor karşıma
O anda ne sen ne memleket ne şalın
Bir yokluğun tecellisi bu
Görüyorum

Kokusu sensizliğin
Rüzgarlara karşı koyuyor
Yokluğunu pekiştiriyor güllerde
Sesi mesela
Ağrısı başıma vuruyor
Yankılar yükseliyor avuçlarımdan
Sağa sola kaçışıyor dualarım
Bir makamın cilvesi bu
Duyuyorum

Yokluğunda ben
Meyve topladığın ağaçların gölgesinde
Bir Posof türküsü mırıldanıyorum
Rüzgar alnımı okşuyor
Gölgesi soğuk oluyor sensizliğin

Seni seviyorum