Sensizliğe Uzanan Yollar

Bana sensizlik çöllerine giden patıkalar çizme, tuvalim yırtık.
Susuzluğuma güneş olma, Kar ol ıssız dağlarımda.
Toprak kavrulmuşluğunda bulmuş çareyi, yağmur buluta tutkun,
Rüzgarlar son notayı ıslıklar, kulaklar duymaz o mahur besteyi...

Rakseden çengi şıngırtısında zaman,sağır haykırışında gece,
Kadehimde bir yudum kırmızı olsan, genzimde buruk tadıyla ateş,
Tutku yoksunu parmaklarında üşüse gece,titrese mumda alev,
Zifire tututan pervane gibi, aydınlansa vicdan karalarımız...

Gece üşümeden, yapraklarında birikse gün yüzlü umutlar,
Zeytin dallarında, yeşil sarmalayan parmaklarımda koku,
Cigerimde bir köknar aroması tazeliğinde nefes olsan.
Yeşil doğuran kırlara göz kırpsan,gönül ferahlığında çağlasan...

Ben, korku üreten gözlerimde, seninle arınırdım göl suların çekilmeden,
Gözlerinden ayrı düşmeden mutluydum ummanında boğulurken,
Cigerim, nefessiz düşsede, bulurdum tutunacak bir anı dalı parçası,
Yürek yangınlarımı söndürürdüm, seni yakarken yalvarışlarım...

Sensizliğe giden yolların yüzleri ezilir, ayaklarıma bulaşan balçıklarında,
Fersiz bakışlarıyla, sokağı tüketen silüet gibi sıyrılır ufukta gölgem,
Ayaklarımda düş artığı lekeler birikir,dizlerimde yanarken bir garip sızı,
Akşam rengine bürünür gökyüzü, turuncu mora teslim ederken ufku...

Bu yollarda tek başıma kalayım, bırak bu zehri yaşamasın hiç kimse...
Düş sarmıyor gerçeği, ısınmıyor, gönül ıssızımda soğuk nefesler.
Dağlara yetecek yeşil bulunur elbet, bir gönül bahçıvanı tohum saçar ıssıza.
Ben tükettikçe mısralar, nereye konar talih kuşu, benden ırakken gözlerin...

Bu yollarda tek başıma kalayım, bırak bu zehri yaşamasın hiç kimse...
Bu yollar bana kader,içmesin yalnızlığımı zifir dolu haykırışlar...