Senin gözlerine çiy düşeceğini göreceğimi hiç sanmazdım, bir bahar gününün, ıtır kokan serin rüzgârlarında. Senin o narin okşamaya kıyamadığım, o tutunca tüm yüzümün kızardığı, o ince uzun parmaklarını tek tek bütün çizgileriyle beynime nakşettiğim ellerinin, bensizliğe uzanırken, düştüğü çaresizliği göreceğime, ölmeyi tercih edeceğimi hiç sanmazdım.
Ayrılığın, kış değil, sonbahar değil; yaşamın ve doğanın yeni yeni canlandığı, kuşların, kedilerin karnına yeni hayatların kıpırtılarının usul usul düştüğü, ağaçların yapraklarının yeni yeni yeşillendiği, toprağın güneş ışınlarıyla yavaş yavaş ısındığı, tabiata cemrelerin birbirinin peşi sıra düştüğü bir bahar akşamında, bizim kapımızı çalacağını hiç ama hiç düşünmemiştim.
Bir vapur iskelesinde, ya da bir tren garında, belki ama, seni, her gün bırakırken, arkandan uzun uzun seyrettiğim, seyrederken de senle ilgili binlerce pembe hayal kurduğum, evine giden sokağın köşesinde, bana elveda derken, göreceğimi hiç hayal etmezdim.
Sensizliğin beni üryan bırakacağını, bedenimi öksüz koyacağını, ruhumu yetim yapacağını, gönlümü garip edeceğini bile bile, akşamın o alaca karanlığında, bir kez olsun geriye bakmadan, sanki hiç tanımamış gibi, sanki o koca mazimizi bir kalemde silercesine gidişini hiç unutmayacağım.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta