Sensizliğe Tasvir Şiiri - İbrahim Tezol

Düşünebilmek için ovuyorum beynimi
Sensiz düşünemiyorum, kovuyorum beynimi
Yokluğumda saçına takasın kuruttuğun gülümü
Sakın ha bensiz düşünmeyesin ölümü
Burada mehtaba elvedayla başlıyor günler
Ruhumu soyup taşlıyor günler
Hayalini arıyor gülüşler
Ayrılıkla yatıyor ölüşler
Bir damlatım deryayla cenge giriştim
Üşüdüğüm gecelerde hayaline iliştim
Kara gözünün hayali geceye katran
Mehtabın yokluğunu, var mı hayra yoran?
Gökkubbe toprakla birleştirdi kafesini
Havada ki her zerreden süzüyorum nefesini
Koruna muhtaçken külünde tutuşma hayali
Ufka sığmıyor sana kavuşma hayali
Halim tasvire ne mümkün
Burda gül bülbüle, bülbül güle küskün
Dostum mehtap, gündüze aş oldu
Dağlar gönül mezarlığına taş oldu
Bulutlar asık birer surat,
İşte yokluğunda tabiat
Sensizliğin tasviri için önümde eğildi kelimeler
Ama gördüm ki, ölümün dili değildi kelimeler
Gözyaşı yolluyorum sana, gözlerinde sakla
Karşıda ki kavaktan düşen yaprakla
Hey rüzgar aşkımıza etme ihanet
Yaprak sana emanet
Ey beni bende bilip yalnız, bende olan yar
Ey gökkubbeden sızıp güneşe dolan yar
Eğer solmayan tek gül, kuruttuğun gülümse
Aynada beni gör ve bana gülümse...