Sensizlige Giderken

sensizlige giderken…
ne yaşadıklarımın
ne yaşamaya değer kıldıklarımın
ne isyanlarımın
ne bir sonunum
ne bir yolumun oldugunun..
ne farkı nede bir anlamı yoktu...

sensizlige giderken
vahşi yagmurlarda yürüdüm
beyaz karlar arasında kostum
azgın denizlerde yuzdüm
sensizlige giden her trene bindim
yani anlayacagın ölüme giden
her yolu sensiz denedim
ama olmadı
kalbimdeki ates o kadar büyüktüki
onun sıgacagı bir cehennem
bile bulamadım..

sensizlige giderken..
baharlarda acan ilk çicekleri kokladım
dünyaya merhaba diyen
her kelebekle kanat cırptım
her gece bir ates böcegiyle
beraber bir ışık yaktım..
her serseri fırtınaya sarıldım
seni bende gören
cicekler soldu
ısıklar söndü
fırtınalar duruldu
kelebekler.
kelebeklerse öldü
sensizligin adı
gene ıssız bir yalnızlık oldu…

sensizlige giderken…
kalbimde senle olan
bütün hücreleri almaya basladım
taki bir tanesi kalana kadar
gözlerin aklıma geldi birden
o.o kara gözlerin
birden sogukluk kapladı bedenimi
bir atom bombası
bir atom bombası giibi
patladın bedenimde
içimde bir sancı
gözlerimde bir ates
tamam bu sefer oldu
bu sefer becerdim ölmeyi
beynim nefes aldıgımı
kulaklarımda bunun dogru oldgunu
gözlerimse gözlerimse bana
o kücük hücrenin
o kücük hücrenin milyonkere
milyon kere cogaldıgını gösterene kadar

sensizlige giderken..
sarı solmus agaclara bakınıp duruyordum
yaprakları teker teker düsüyordu
ayrılgı benim gibi oda yasıyordu
ama hepsi onun
hepsi onun dibine
düşüyor...
ve ona bakarak ölüyorlardıı.
gidebilecekleri en uzak yer
onun üç adım ötesi oluyordu vbkas