Sensizliğe dokunur bamteli

Gecenin yarısı çanın çeker
Buram buran kokan çayın kokusu
Bir sancı oturur yüreğine
Of bile diyemez dilim

Dokunur sensizliğe bam teli
Yağmur damlaların hafif hafif dokunması gibi
Sensizliğe çarpar hasretin yanması
Gözler duvarda ki resme değer

Kadere inat niye sensizliğe dokunamayan ellerim
Kırar kalemi yine böyle yazılmış kaderim dercesine
Rüzgarla savruluyor sensizliğin turuncu glayölleri
Rüyalarımı turuncu lilyum boğuyor

gözyaşlarım ıslatmamıştı hiç bu kadar yalnızlığımı
Hiç bu kadar çaresizliğim yıkılmamıştı
Hiç bu kadar kelimler anlamını yitirmemişti
Bu kadar ölüme yanmamıştı sensizlikte bedenim