Sensizliğe dair bir şiir Şiiri - Ulaş Tuzak

Yine aynı günleri yaşıyordum
Sensizken olduğu gibi..
Herşey eskiye dönmüştü
Gün doğuyor
Gün batıyordu
Ama bir türlü uyuyamıyordum..
Her zamanki gibi yine
Depresyon haplarımı yuttuktan sonra
Yatağıma uzanıp
Seni uzun uzun düşünürken
Uykuya dalıyordum..
Bir ürperti olsun hemen
Gözlerimi açıp uyanıyordum
Meğer aslında ben yine
Uyuyamıyordum
Hep tedirgin hep panikatakta
Senin dönmeni bekliyordum
Aniden sessizce
Odama girip
Beni öpmeni istiyordum yine
Ama gün ve gün
Umutlarımı yitiriyor
Daha derinlere batıyordum
Beni çıkarmak için
Daha büyük umutlar gerekiyordu artık
Daha büyük ışıklar..
Ve umutlar büyüdükçe
Onlara ulaşmak ta zorlaşıyordu
Ben umutlarıma ulaşamadıkça
Daha da derinlere batıyor
İyice yalnızlaşıyordum
Bu ne acı bir döngüydü böyle
Beni batırmaya çalışıyor niye?
Belki de yalnızım diye
Hadi sen de birşeyler söyle!
Sesimi duyacak kimse yok artık
Yüzüme bakacak kimse yok
Ellerimi avcuna alıp
Isıtacak kimse yok
Saçlarımla oynayıp
Yüzüme dokunacak kimse yok
Sendin herşeyim
Sen olmayınca
Bana hayatta
Değer verecek kimse yok!