Sensizliğe Dair Şiiri - İbrahim Yoldaş

Sensizliğin...
Sensizliğin, sessizlikle boğuştuğu andayım,
Çığlıklar arasında sessizliğe mahkum olmuş gibiyim,
Geceler karanlıktan hiç şikayet eder mi ?
Gecenin karanlıktan nefret ettiği bir yerdeyim.

Kalemim senden ilham almış sanki tarifsizliği çiziyor,
Ben, her çizgide senden bir parça kaybeder gibiyim.
Kokun, gülşendeki her çiçekten daha güzel kokuyor,
Ben, aldığım her nefeste kokunu unutur gibiyim.

Adımlarım, ruhumu duymuş sanki sana koşuyor,
Ben, her attığım adımda senden uzaklaşır gibiyim.
Her uykuda eşsiz suretin odamı aydınlatıyor,
Ben, her uyanışımda tekrar uyumaktan korkar gibiyim.

Bırak artık öte alemde ruhlarımız yeni bir hayale girsin,
Sen, gördüğüm her gerçekte hayal olmaya yemin etmişsin.
Çehren kaçar gibi siliniyorken artık bir bir hatıralarımdan,
Bırak bu gözler bir kez daha görüp, unutmamaya yemin etsin.

Usanmış bedenim, artık ağır ağır kayboluyorken bu diyardan,
İsterim ki bu bedende hatıraların sonsuzluğa dek zikretsin.
Alışmış beden korkar mı öbür dünyada sonsuza dek yanmaktan?
Her ateşe atıldığımda sanki bana daha sıkı sarılır gibisin.

İbrahim YOLDAŞ
25.12.2020