Sensizliğe alışmak istemiyorum

Kulaklarımda orman uğultusu,
İçimde cenaze evi bilinmezliği,
Ellerimde kuşlara ufalanmış ekmekler,
Garipsenecek kadar, garip bir haldeyim,
Yorgun gözlerimin takati kadar uykusuzluğum,
Ceplerim hayal kırıklıklarıyla dolu,
Bir de içimi kemiren umutsuzluğum,
Hüsranlarımsa asırlar boyu,
Rüyalarım bana cenneti müjdelerken,
Kabuslarımda kucaklarım korkuyu,
Kırıp döktüğün gülüşlerimi,
Birer birer sarıp onarıyorum,
Faydası olacakmı emin değilim,
Sensizliğe alışmak istemiyorum.

Kasvetli vadilerden rüzgar taşırda gözlerin,
Neden ulaşmaz sokağıma,
Neden bir soluk öteden duyulmaz sesin,
Hangi hercai iklimin çiçeği oldun,
Hangi bağın gülüsün, hangi bahçedesin
Ruhundan bir nağme üfür gecelerime,
Yüreğim sabah akşam seni söylesin,
Adım adım kaybolurken yollar ardımda,
Ben canımı nerde dinlendireceğim,
Mahşer günü kabirlere kalkın buyrulduğunda,
Yüreğimde aşkınla dirileceğim,
Bu kadar yıkılmışlığın, savrulmuşluğun yükünü,
Ne kadar daha taşıyabilirim bilmiyorum,
Bir nebze olsun hatırla bıraktığın öksüzünü,
Sensizliğe alışmak istemiyorum.

Kıyılarına mavilik taşıyan denizlere,
Durgun göllere,
Yüreğime su serpen nehirlere,
Ve sana,
Ve kimseye,
Ve hiçbir şeye,
Ve ölmeye,
Tahammül edebileceğimi sanmıyorum,
Aklının bir köşesinden silinmeye,
Kavuşamamaktan daha vahimi,
Sanırım konuşamamak,
Dökememek içindekileri,
Suskunluğa terk edilmek gecelerce,
Ve seni aramak, şiirlerin satır aralarında,
Seni yazmak, seni okumak kelimelerce,
Uyusan baş ucundayım, yürüsen ardındayım,
Kendimden kaçamıyor, senden gidemiyorum,
Yokluğuna müebbet yediğimin farkındayım,
Sensizliğe alışmak istemiyorum.