Sensizliğe Alışamadım....

ALIŞAMADIM....

SENSİZLİĞE ALIŞAMADIM! ...

Çocuksu edayla anne demeyi,
Başımı dizine dayamayı,
Ana şevkatiyle başımı okşamanı,
Bana ‘’yavrum! ’’ demeni ne çok isterdim…
Yıllar geçti, hasretin sönmedi içimde.
Gözlerim boş çerçevelerde hep seni arar….
Aklımda hep sen varsın, gözlerim yaşlı.
Sensizlik çok zor! ...
İçim yanıyor anne içim yanıyor….
Seni hayal ettikçe, çocukluğum geliyor aklıma…
Ne de güzel yemekler yapardın…
Ayran aşı, kurut aşı, keşkek pilavın…
Dolmalarına doyum olmazdı,
Tandırda pişirdiğin tuzlu balığın.
Katardın sevgini, yüreğini pişmiş aşa.
Şimdi o günlere hasretim,
Hasretim anne! .....
Hayatta çok çektin anne,
Bir yanda yokluk, bir yandan hastalık.
Acılarını dindirmeye bir şey yapamadım,
Üzgünüm anne! ...
Seni beyler gibi yaşatamadım.
Merhem olamadım kanayan yarana.
Acı çektiğin günleri unutamadım…
Unutamadım anne! ...
Gün geldi acıya alıştım,
Alıştım acıya, çileye ve de gurbete!
Sensizliğe alışamadım.
Geceleri düşlerimi hayallerin süsledi,
Gündüzleri anıların…
Ağladıkça ağlayasım geliyor,
Gülemem anne! ...
Sensiz bu yerlerde gülemem anne! ...
Cesaretim yok gelip mezarında durmaya,
Yüreğim dayanmaz sensizliğe.
Kim dayanabilir ki kimsesizliğe?
Kimse senin yerini tutmadı anne!
Oğlun seni unutmadı, unutmayacak anne!
Şu dünya gözüyle seni,
Görmek ne kadar isterdim,
Yüzümü ayağının tozuna sürmek,
Ne çok isterdim….
Beni ne çok sevdiğini bilmek isterdim,
İsterdim anne! ....
ADNAN ÖZKAN