Yine sensiz…
Yine yalnız oturmuşum…
Dalmışım hayallere.
Bir elimde cigara…
Bir elimde…
Bir bardak demli çay.
Çayın rengi yüreğimin rengi…
Cigaramın dumanı ise…
Akıp giden hayallerim olmuş.
Acılar prangalamış her yanımı…
Hüzünler bürümüş tüm duygularımı…
Siyahlar gölgem olmuş…
Görmesin kimseler beni diye.
Meğer acılar ne kadarda zormuş…
Ne kadarda yamanmış ayrılıklar.
Yalnızlıkları kendime…
Sırdaş edinmişim…
Almışım elime…
Kâğıdı kalemi…
Boyuna yazmalardayım…
Her yazdığım…
Hep sen oluyor…
Her nedense…
Oysaki…
…………..Oysaki
Ben seni unuttum sanmıştım…
Ama…
……..Ama nede yanılmışım sevdiğim
Ben…..
………..Ben seni asla unutmamışım.
Şimdi……
Şimdi bir fırt daha çektim cigaramdan…
Dedim ki kendi kendime…
Duman olsam…
…………Şimdi gitsem
Yârin bir kokusunu duysam…
Oysaki…
………….Oysaki duman bile
Beni yalnız bırakıp hemen dağılıverdi…
Belliki…
Onunda bu fikrime inancı yoktu…
Haklıydı da… Haklıydı.
İmkânsız olanı istemekti…
Benimki çünkü...
Nerelerdesin sevgili?
Nerelerdesin ey yar…
İçimdeki…
…………..İçimdeki hasret büyüyen bir girdap.
Tusunamiler sarmış tüm bedenimi…
Bir o yana…
………….Bir bu yana savrulmakta…
Ecel diyorsun….
………………..Ecel
Oda beni terk etti biliyor musun?
Çok yoruldum yar…
Sensiz çok yoruldum..
Ben…….
……….Ben değilim ki …
Benim binlerce rolüm var
Biliyor musun?
O halde dur ve dinle beni…
Bak sana…
Rollerimi sayacağım…
Dinle beni ey yar.
Senki bana mutluluk verendin.
Senki bana sabah akşam…
Kaos teorilerini anlatandın.
Senki bana her kadınım dediğinde…
Yüreğimi titretendin.
Senki……..
…………….Senki
………….……..Senkilerin sonu yok ey yar.
Senki…
Benim için her şeydin.
Artık mutluluk rolü…
Yapmak tanda usandım,
Bir bakıyorsun…
Pollyanna oluyorum…
Dertleri ve hüzünleri unutabileyim diye.
Bir bakıyorsun…
Pamuk Prenses oluyorum…
Yedi cücelere sığınıyorum.
İnsanlar bana…
Zarar vermeye devam etmesin diye.
Bir bakıyorsun…
Külkedisi sindirella oluyorum…
Oturuyorum ocağın başında…
Prensim beni gelip kurtarsın diye…
Bir bakıyorsun…
Alice oluyorum ve tavşanımın peşinden koşarak..
Başka diyarlara…
……………Başka dünyalara
…………………Başka hayallere dalıyorum
Gerçeklerden kaçayım diye….
Bir bakıyorsun…
Rapunzel oluyorum…
Ve her gece hapsedildiğim…
Kalenin surlarından aşağıya saçlarımı sarkıtıyorum...
Belkide…
Gelir geçerken görürde tırmanırsın diye.
Bir bakıyorsun…
Kırmızı başlıklı kız oluyorum.
Kaçıyorum o zaman…
Etrafımdaki kurtlardan…
Hemen gelip sığınıyorum…
Yalnız odama…
…………..Başlıyorum ağlamaya.
Bir bakıyorsun…
Kibritçi kız oluveriyorum.
Elimdeki kibritlerin her birini…
Hayalini görebilmek için…
Yaktıkça yakıyor…
Yanan her kibritle birlikte…
Tükenen umutlarımı…
Hayallerimi görüyorum.
En son kibritim dede…
Ben…..
……….Ben ölümü seçiyorum.
Ellerim buz gibi…
Bedenimi don tutmuş…
Yüreğim kaskatı olmuş…
Eğiliyorum…
Yüreğime bakıyorum…
Yüreğim darmadağın…
........................Yüreğim yaralı
……………………….Yüreğim paramparça
Ve ben…
Hala yaralarımı saramadım
……………………………Ey yar.
Yosun gözlerimi…
İnci gülüşlerimi…
Toprağa değil…
Denizlere gömdüm.
Bilirsin…
Denizlerin tanrısının ODİN olduğunu.
Seninde ODİN’ i…
Ne kadar sevdiğini bilirim.
Bu yüzdende…
Belki sana oralarda rastlarım diye…
Tüm çığlıklarımı…
………………….Tüm duygularımı
Yosun gözlerimi…
İnci gülüşlerimi…
Denizlere gömdüm sevdiğim...
Belki…
………….Belki beni bulursun diye.
Gidişin böylemi olmalıydı…
Ey yar…..
Beni yaktın…
………………Yıktında gittin
Bana seçim hakkı…
Bile tanımadın…
………………..Ve
………………………Ve
Beni ne kadarda çabuk unuttun…
Oysaki bak…
Ben bir harabeyim…
Hala şarkılara küskün…
Hala insanlara dargın…
Ve sana hala…
………………Hala delicesine tutkunum.
Böyle olmamalıydı…
………………Ey yar böyle olmamalıydı.
Gittin de beni ateşlere attın…
Gittin de beni kara topraklara gömdün…
Şimdi…
………….Şimdi üzerimdeki toprakları kaldıramaz
İçimdeki volkanları söndüremez oldum…
İşte…
Cigaramdan bir nefes daha aldım…
Aldımda…
Sana doğru üfledim.
Şimdi karşımda…
O mavi gözlerinle…
Bana bakar oldun…
Gözlerinin…
Her gözlerime kilitlenişinde…
Gözlerime…
Miğler çektin…
Seni göremez oldum…
…………………..Ey yar..
Böyle olmamalıydı gidişin…
Böyle olmamalıydı…
…………………Olmamalıydı ey yar..
19/05/2008
Bornova-İZMİR
Kayıt Tarihi : 23.5.2008 16:13:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bazen insan kaybettiği sevdalara ağlayabilir ve kaybettikleri için pişmanlık duyabilir. Önemli olan bazı şeylerin değerine kaybetmeden varabilmektir. Sonra işte çektiğimiz acılardan dolayı savunma mekanizmalarımız devreye girer ve kendi kendimizin acılarını dindirme yolları arayarak dalarız böylesine güzel hayallere.Yoksa kaybedilen umutlar karşısında nasıl dayanırki insan.
Yüzlerce!
Sen ve ben var...
Hiçbirisi düşünmez seni
Ben kadar
Ve...
Onların senleri
Böylesine özlem bırakmazlar!
Seni benden
Dilediğince çıkar...
Ayakucundan saç teline
Bende senden çok var...!
bir sensizlik kısasıda benim yüreğimden hemşerim...saygılar kalemine ...kutladım
TÜM YORUMLAR (1)