Sensizken Bile Seninleyim

Anam sensiz, seninle geçen bir sene…
Koca bir sene,
Sen beni duyuyor, görüyorsun hissediyorum.
Ama seninle, sensizliği yaşamak o kadar ağır ki…
O kadar eksikmişim ki hayatımda,
Seninle, sensizliği yaşadığımda anladım.

Rüyamda görsem, dayanamazdım acısına.
Sana dert yanması bile hoş gelirdi bana.
Tanıdıkça insanları daha da artıyor hayranlığım sana.
Sen, eşsiz bir baharmışsın hayatımda.
Ben. seni bazen kırmış olsam da,
Tartışsak da, kimi zaman,
Sevdin ve sevmekten vazgeçmedin.
Hep sarıldın bana ve benim hayatıma…

Bilemedim…
Gençliğin başımı döndürdüğünü…
Hataları göremedim.
Duymadı kulaklarım gerçekleri…
Meğer güvendiğim, önem verdiğim her şey yalanmış.
Bizi kuşatan, aldatan, her insan gibi,
Yalanmış gözlerde parlayan o vefa.
Bir ALLAH inancımmış; zayıf, sessiz ve masum bırakılan,
Şimdi güçleniyor diye imanım daha da anlıyorum,
Ne yanlış düşüncelere esir olmuş bu ömür baharımda…
Ama şimdi anlıyorum, tek çıkış yol, her zaman ALLAH’A…
Islatıyor imanım,
Sonsuz bir pencere açıyor gerçeğe bakan ruhuma.

Seni kaybetmedim anam,
Aksine yeniden doğdum ufkuna,
Buldum kendimi kucağında…

Her ruh rabbime geri döner ya,
Sen, benim RABBİM’E, her dua ettiğim de yanımda olansın,
Sen, beni duyansın,
Her niyazımda, her yalvarışımda…

Bizler, bütünün birer zerreleri,
Bütüne dönüş yolunda…
Ben, çile çeken bir seferi,
RABBİM’E kavuşma yolunda…

Senin çilen bitti anam, kavuştun ona,
Mutlak bir gün, bizde kavuşacağız inşallah ona.
Diyorum ya, hissediyorum hep bakıyorsun bana.
Bu his, gerçeğe dönüş yolunda bir çırpınış adeta…

Ah anacığım, benim kalbimi sızlatan tek davam,
Geçirdiğim bu ömrü sensiz yaşadığımı sananlara…

Kızından,
24 Ocak 2009