Sensizken ben Şiiri - Derya Avşar

Sensizken ben, ritimsiz bir kalp gibiyim
Bazen hızlı hızlı çarpıyor, bazen duracak sanıyorum
Yüzüm ise bir ölüyü andırıyor ama ölü değilim
Direniyorum zulamdaki bu acıya çünkü sen beni böyle sevdin

Sensizken ben, bir deliyi andırıyorum
Ne zaman güldüğüm ne zaman ağladığım belli değil
Bazen günlerce sessiz kalıyorum bazen kendi kendime konuşuyorum
Kendimi nasıl kaybettiğimi ve nasıl bulacağımı bilmiyorum

Sensizken ben, çaresizliğin dibini boyluyorum
Cehennemin tam ortasına düşüyorum ve en kor ateşe yürüyorum
Mazoşistliğin en büyüğünü giyiniyorum üstüme
Dört bir yanından sularımı ateşe veriyorum kıyameti yaşıyorum

Sensizken ben, açlık grevine giren bir devrimci oluyorum
Ne yutsam boğazımdan geri geliyor su bile yutamıyorum
Tüm dünya halime ağlıyor, yas tutuyor, ama sen yoksun
Yıkılan güvenimin bedelini ödemenin hazzını benliğimde duyumsuyorum

Sensizken ben, benden gidiyorum, şuursuz geziyorum
Bilmediğim adreslerde seni görüyorum
Seni gördüğüm o yerde kendimi vuruyorum
Yüreğim ağzımda, yüreğim ayağının altında can veriyorum...
16.07.2023