Sensizken Şiiri - Hilmi Tanrıkulu

Sensizken yaşamı kandırdım,
Sabah uyanmadım.
Gözlerimi zorlamadım.
Ciğerlerimi ağlattım.
Sadece sigara içtim kahvaltıda,
Üstüne bir sigara daha.
Sensizken şehrimizi yalnız bıarktım.
Akşama doğru sevdam terledi,
Deniz kenarına oturup serinlettim.
Bir geminin gidişini izledim.
Ağlamadım.
Simitçilere inat,
Aç durdum.
Güneşi beklerim, batmadı.
Kızıp dünyayı çevirdim geriye.
Biraz baktım güne,
Sonra bıraktım günü geceye.
Sensizken bütün kızlara baktım.
Benzetemedim yüzüne hiç kimseyi.
Kimisi baktı yüzüme,
Kimisi aldırmadı bile.
Sen doğmadan önce söylenmişti,
Sensizlik bilmiyor sevmeyi.
Sensizken aldattım seni.
Yoktun.
Yalnızlığa karşı gelemedim.
Resimlerine baka baka,
Yalnızlıkla seviştim.
Yokluğunla bakıştım.
Aynı yastıkta yattım.
Yalnızlığım az geldi.
Hayalini de aldım koynuma.
Hayalinle aldattım seni,
Tek başıma.
Sensizken çok yazdım,
Beğenmedim,
Hepsini yaktım.
Sensizken kimse anlamadı beni.
Aradılar, öğrenemediler yerimi..
Uğraşmadılar biliyorum.
Aşık deyip geçtiler.
Hissettim.
Geceleri aklına geldim özleyenlerimin,
Aya bakıp aldandılar,
Gurbet var içinde gözlerimin.
Sensizken bir şey yemedim.
Üç günde bir balık ekmek,
O kadar.
Birde aklıma gelince,
Kendimi yedim.
Ayırdım ruhumdan,
Sana kadar.
Sensizken pek yaşamadım.
Yaşamı kandırdım.
Yaşadım...