Sensizinci Gün Şiiri - Urungu Şad

Çok oldu sana yazmayalı, çok oldu hasretimi sayfaların suratına vurmayalı...
Aslında çok olmadı; belki bir an, belki gün içinde herhangi bir zaman geçti kalemi elime almayalı...
Yetmiyor ki artık yazdıklarım, doymuyor ki sevdamın karası, bir nefeslik kadar bile susmuyor ki yüreğim, öyle çok özledim ki seni...
Yazıyorum sevdiğim, yazıyorum sebebime...
Her yanı boş gözükse de bu yalnızlığımın ortağı, benimle dertlenen kağıtların, kendilerine bile sığmayan duyguları var içlerinde...
Gökyüzü'nde şimşek çakıyor, ben bir diğer ortağıma, kalemime koşuyorum 'Haydi Orçun, yağmur başlayacak birazdan isyanın boşaltmaya; onu yalnız bırakma, yanında olman hoşuna gider' diye mırıldanarak...
Sayfaların yanına uzanıyorum yatağımda; yağmur damla damla, damlaya damlaya akmakta...
'Nasıl başlasam? ' diye düşünüyorum ve hemen vazgeçiyorum yazmaktan, akmaktan...
Sayfaların omzuna başımı yaslıyorum ve başlıyorum; usul usul, yana yana, sessiz sessiz ve bazen haykırarak anlatmaya:

'Bugün onsuz onsuzuncu günüm...
Onsuz çok acılar çektim bıkarak; ama onsuz sevinçlere bırak yelken açmayı, rahatlamak için ayaklarımı serin sulara bile sokamadım...
Onsuz uyuyamadım ki, gece üç/beş nöbetini andıran o sade yalnızlığın verdiği hüznü yaşayamadan...
Onsuz ne çok ağladım dört duvarın arasında kendimi zincirlere vurarak ve bazen de sadece acıların ayak seslerinin duyulduğu boş sokaklarda kafamı kaldırmadan; ama gözyaşlarımı saklamadan...
Onsuz ne çok güldüm, onunla ilgili her mutlu eden anı aklıma geldiğinde...
Onsuz mutluluk mu? Hiç olmadım değil, oldum, oldum; ama hiç mum ışığı aydınlatabilir mi be koca dünyayı! ...
Güneş olmadan olur mu? Söyle! Güneşim olmadan olur mu! ...
Kaçar mı karanlıklar arkasına bakmadan, uçar mı huzur kuşları gözlerimin görebildiği her yerde, susar mı acılar, kör kuyunun dibine gömebilir miyim onları sonsuza dek, o olmadan! ...
Yapamam! '

Dayanamam artık sensizliğe...
Dön artık! Başımı sayfaların değil, senin omzuna dayamak istiyorum. Nefesimi -seni sayfalarla paylaştığım için kızma bana olur mu...- sayfaların değil, senin hissetmeni istiyorum. Gözyaşlarımı sayfaların değil!
Değil...
Değil...
Değil eller, değil kader, yedi düvel kaşlarını kaldırıp 'Vazgeç! ' dese; vazgeçmeyince zindanlara atsa, hayatımı yaksa, kül etse beni, kalbimi sökse yerinden yinede, asla vazgeçmem!
Sökeceği kalp ruhta da var. Ruh dediğininde dudakları...
O dudaklar, o dudaklarını öyle bir öpecek ki, bunu gören sensizinci gün, hani o sensizliğin kenarındaki sensizinci gün, kendini sensizliğe salıverecek, ölüme...
Ve ben...
Başımı omzuna dayayıp mutlu bir hâlde sensizliğin çığlıklarını dinleyeceğim ve gülümseyerek, içten içe sensizliğin bir daha karşıma çıkmamasını dileyeceğim.
Hoş, çıksa ne farkeder ki!
Sen varken, sensizlik olsa ne olur...

22.09.2005
02.34

Orçun~