Sensizim Yar Şiiri - Mesut Özdemir 3

Sensizim yâr,
Bu kelime bile yetmiyor anlatmaya hâlimi.
Bir harfi eksik hayat gibi,
Bir mevsimi kayıp takvim gibi
Eksik, soğuk, suskunum…
Sensizim yâr,
Geceler omzuma çöküyor ağır bir yük gibi,
Yıldızlar bile gözlerini kaçırıyor benden.
Ay, yarım kalmış bir cümle gibi
Asılı duruyor göğün tam ortasında.
Ben seni
Kalbimin en kalabalık yerinde sevdim,
Herkesin gittiği ama kimsenin kalamadığı yerde.
Adını anınca içimde
Kırk yıllık bir sızı uyanıyor,
Ve her uyanışta seni biraz daha kaybediyorum.
Sensizim yâr,
Zaman geçmiyor,
Sadece yaralarım büyüyor.
Saatler ilerlemiyor,
Anılar çoğalıyor.
Her saniye
Adını bir çivi gibi çakıyor yüreğime.
Sokaklar tanımıyor artık beni,
Adımlarım seni aramaktan yorulmuş.
Gittiğin yolları ezberledim,
Dönmediğin köşelerde
Umudu bırakıp geldim.
Birlikte sustuklarımız
Şimdi en çok bağıran şey içimde.
Söylenmeyen cümleler
Geceleri uykumdan uyandırıyor beni.
Keşke diyorum,
Keşke biraz daha kalsaydın,
Keşke gitmeden önce
Yüreğimi de yanında götürseydin.
Sensizim yâr,
Kalbim bir virane,
İçinde senin adın yankılanan.
Ne sevgi tutunuyor duvarlarına
Ne de mutluluk barınabiliyor.
Sadece sen varsın,
Ve senin yokluğun…
Bir gülüşün vardı,
Dünyayı susturan cinsten.
Şimdi o gülüş
Bir fotoğraf karesinde mahkûm,
Ben ise her gün
O kareye bakarak yaşlanıyorum.
Sensizim yâr,
Dualarım bile yarım,
Cümlelerim eksik,
Nefesim kırık.
Allah’a seni anlatıyorum bazen,
Beni ne hale getirdiğini,
Nasıl sessizce yıktığını…
Gelsen diyorum,
Bir kelime bile demeden gelsen.
Sadece dursan karşımda,
Bakışlarınla tamir etsen
Parça parça olan bu kalbi.
Ama biliyorum,
Bazı insanlar gelmez,
Bazı aşklar
Sadece içimizde yaşlanır.
Ve bazı “sensizlikler”
Ömür boyu sürer…
Sensizim yâr,
Ama hâlâ senliyim.
Herkese yabancı,
Sana sadığım.
Gelsen de gitmiş olsan da
Ben seni
Sevmekten hiç vazgeçmedim…