Sensizim... Şiiri - Sibel Uygun

Hava karanlığa dönüyor, yıldızlar bir bir düşerken gökyüzüne;
Birden üşüdüğümü hissediyorum.
Her zamanki gibi, aklımda yine sen varsın!
Geceler sadece seni getirir oldu bana...
Yokluğunun sarhoşluğunda,
sessizlik…özlemim… ve sensizliğin gözyaşları...
Sorular kafamda dönüp duruyor...
Cevap veren yok! ..
Kendimce yorumlamaya çabalıyorum.
Neden sen?
Neden yokluğun içindeki hayalin peşinden gidişlerim?
Israrlı bir şekilde, olmazların bana sunduğu imkansızlıklar eşliğinde,
var saydığım, aslında yok olan sen!

Ve ben…
Sensizliğe koşuyorum her defasında.
Biliyorum, ama yine de yılmıyorum…
Koşuyorum, ulaşmak mümkün olmasa da,
Koşuyorum…
Yokluğunun sevdasına...
Sensizliğin kör karanlığına…