Sensizim Şiiri - Katrei Kadir

her gece resmine bakıp uyuyor bu gözler,
sadece senin hayalin ile huzur buluyor hüzünlü yüreğim
ve sadece senin yanında mutlu bu beden,
sensizlikte hep öksüz hep buruk bu can.
ama, ama bilmiyorsun işte
kahretsinki bilmiyorsun seni kaybetme korkusunun ne demek olduğunu
ve hiçbir zaman da bilmeyeceksin rol yapacağım sana,
kan ağlarken içim, sadece senin gördüğün yanım mutlu olacak
ve sen hiç bilmeyeceksin kaç gecelerdir ağladığımı,
sana bu satırları ne zaman yazdığımı,
sen uyurken belkide, belki de senin olmadığın diyarlardan,
şişelerle arkadaşlıklarımdan yazıyorum yada sende beni düşünüyorsundur şimdi,
nerden bileyim.
seviyorum seni işte bunu biliyorum sadece.
sadece sevgim var sana verebileceğim,
birde canım, ama uğruna versem bu canı sevgimi gösteremem ki,
hani diyorlarya seni ölene dek seveceğim hayır! ,
ben seni sevdikçe ölmeyeceğim…
aldığım her nefesimde sen varsın,
her nefes alışımda seni buluyorum iç çekişlerimde,
seninle hayat buluyor bedenim ve sensizlikte bu bedenin kanı akmayacak,
ne yaparlarsa yapsınlar artık acıtmayacak hiçbirşey canımı,
bu beden artık acı çekmeyecek sensizlikte.
bunu, yani beni anladığın zaman, belkide bana sadece hüzünlü gözyaşlarını hediye edeceksin,
elinden başka birşey gelmeden.
yada mezarımın başına gelip binlerce kez özür dileyeceksin
verdiğin sözleri tutamayışlarından yakınan.
acıklı gözyaşların toprağımdaki gülleri öldürecek belki.
belkide geceleri toprağıma sarılıp uyumaya çalışacaksın,
bunu ne kadar çok istediğimi bilmeden.
yada sana olan aşkımı görmek için çaba harcayacaksın
burnunun ucundakini görememekten yakınan kör insanlar gibi.
inşallah geç olmaz değil mi bunlar için?
gözlerimin içine bakarak söylemediğin her “seni seviyorum” için
kendini kahredeceğin günler gelmez değil mi?
belki başını duvardan duvara vurup “keşke” diyeceksin.
kimsenin duymadığı bir çığlık atmak gelecek içinden, pişmanlık dolu.
ve hergün beni unutturmayan ilaçlar alacaksın avuç dolusu.
her dozu sana beni hatırlatacak.
uyumak zor, uyanmak kolay olacak senin için.
görenlere “asla sevmeyeceğim” dedirteceğin bir halin olacak.
kimseyle konuşmak, kimseyi duymak istemeyeceksin,
biliyorsun ne duyacaklarını, ne söyleyeceklerini hissedebiliyorsun.
çünkü sen onları kendine zaten söylüyorsundur.
ama çare olmayacak hiçbiri. hiçbiri benim gibi kapatmayacak yaralarını.
ben olsam bile, hep izi olacak o yaraların.
neden yaptım diyeceksin, “neden” sorusuna bir yanıt bulmak gelmeyecek içinden
pişmanlık seni esir edecek benden çok uzaklarda
ve ben asla bulamayacağın diyarlarda bulacağım kendimi,
kimsesiz bir çöl ortasında yada kimsenin bilmediği bir sokak çıkmazında.
elimde hiç bırakmak istemediğim bavulum var, anılarla dolu.
aklıma geldikçe, deniz kenarına gitmek isteyen her insan,
ölüme dahada yaklaşan bedenlerden biri gibi hissediyorum kendimi.
ama benim ölümüm senin ölümündür.
bende ölürsen birgün, bende ölürüm…