Sensizim Şiiri - Kenan Kervan

Gecenin karanlığında adımlıyoruz boş sokakları.
Bir ben, bir de yorgun bedenim.
Öyle bir sessizlik var ki bize eşlik eden.
Ve öyle ürpertici,öyle kasvetli ki hava.
Ruhum üşüyor bense korkuyorum.
Mutsuzum, yalnızım, yarınsızım.

Bildiğimi sandıklarım bir bir yalan olurken.
Elimde kalan en son gerçeği de buruşturup attım kaldırımlara.
Sevdamı da attım kalbimden söküp.
Sana ait olan ne varsa sildim aklımdan.
Aşkımı da,adını da.
İsimsizim, çaresizim,aşksızım.

Caddeler şimdi boş,ıssız,uzun alabildiğine.
Bir ümidim vardı az önce belki çıkarsın diye,
İsminle birlikte onu da attım.
Özgür artık yüreğim,ruhum sahipsiz.
Son kez ağlıyorum şimdi.
Ümitsiz, sevgisiz, kimsesizim.

Senin için ettiğim yeminimi tutuyorum işte.
Gidersen arkandan ağlamayacağım.
Unutacağım seni,unutacağım.
Yalancı gözlerini son kez öpüyorum.
Son kez bakıyorum resmine artık.
Güneşsizim, renksizim, sensizim…