Sensiz Yasarim Şiiri - Salih Özgül

Yoklugun sanki karanlik´dan korkan bir cocuk gibi sessiz
hergün dolasirdim bu semtin bos sokaklarinda sensiz
acimi dindirmek icin siir ve sarki dinlerdim
bazen dinerdi bazen dinmezdi, bende icerdim!

Hayal gücüm büyük derlerdi bana kücüken
büyüdüm ve hayal etigim seylerin imkansiz oldugunu anladim
nerden bile bilirdim dünyanin acimasiz oldugunu
bilemezdimki ask diye birseyin insanlara acimadan vurdugunu

bende asik oldum, ugruna belkide öldüm
farkina varmadim belkide öldügümün
kendi kurdugum hayalerde yasiyorum belki de
hic bitmemek üzere kuruyorum yeni hayaler

görmeden, anlamadan ve duymadan onun sesini
bir sacinin teline degismezdim dünyayi
bir gülüsüne kabul ederdim cehennemin kapisini
bir kere askim demesine canimi bile verirdim belki de

kesin olan su ki, ben sevdim, ölesiye sevdim
sen yokdun simdiye kadar yanimda, alistim
kalbimdeki sanciyi dindiremesede sarkilar siirler
ayni sehirde yasadigimiz sürece ben sensiz yasarim

Salih Özgül