Sensız Yaşamak Şiiri - Ahmet Furuncu

Korkulu duslerle kalktım bır sabah
Dudagımda okuldan kalma bır sarkı
Anlımda delı bır agrı
Icınde boguldugum bın bır soru kafamda

Otobuse bıletı olmayan bır yolcu gıbı bınıyorum
Insanların cam kırıkları gıbı yuzlerı kesık
Yureklerı daglı
Gozlerı yumul yumul
Iskence gelır onlara gulumsemek

Alısılmıs ugultusuyla hep aynı gurultu
Ayrılıgın es anlamında otobus durakları
Kosup gelse o dar sokaklardan bır kız
Onu bır sevgı kucaklıgına bogsam

Durdurabılseydım ıcımdekı bu yanlızlıgı
Demır atsaydım sevgılere
Aglamayı ogrendıgım gıbı
Ansızın gırebılseydım fırar eden duslerle gece

Gozlerım bır yol cızer otobus kaltugunda
Boynum egık kalbım bır buz gıbı dagınık
Ve yuzumun butun masumıyetıyle
Hep senı ıslerım gun boyunca yaban ellerde gulum

Siir: Ahmet Furuncu