Sensiz ve Seninle Şiiri - Halil Müftüoğlu

Üzülen sen olursan, gülermiyim sanırsın.?
Acı çeken olursan, mutlumuyum sanırsın.?
Senin üzgün oluşun, benim ölüşüm demek.
Her şeye çift giderek, zorluğa göğüs germek.

Sen bir gül bahçesinin, içinde bile olsan,
Senin ile ilgili, bende bir telaş başlar.
Her şeyden sakındığım, o kadife tenine,
Korkuyorumki gülün, zalim dikeni batar.

Her nefes alışımda, hep seni soluyarak,
Çekiyorum içime, ben seni tıka basa.
Nefes vermek istemem, benden çıkarsın diye.,
Bu sebeble ölürüm, sana tutkum olmasa.

Sen yokken seni anıp, hayalinle avundum.
Ben burda yalnız adam, sonsuzluk adımladım.
Her sabah doğan güneş, seni getirir bana,
Seni çok seviyorum, bilmem yetermi sana.?

Bulutlar arkasında, görünen mehtap gibi,
Bana karşı duruşun, inanki aynen öyle.
Senin bu halin neden, bana düşmanmış gibi?
Işık önünde gölgen, karşımda durur öyle.

Karanlık gecelerin sabaha varışında,
Doğan bir güneş gibi üstüme doğmalısın.
Kabuğundan sıyrılan sudaki inci gibi,
Her halinle tertemiz karşımda durmalısın.

31.03.2007