Sensiz solgun bir yaprağım!

Her ne vakit
Halimde bir yorgunluk hissetsem
Başımı dizine koyup saçlarımı okşayan annemi hatırlardım

Çaresizliğimde
Çocukluk düşlerimde hep o vardı
Mürvet’iyle hamiyetini salarak en yılgın hallerimde yakındı

Yemez yedirir
Sabreder hiç nedamet etmezdi
Oysaki kendi halinden akseden bir garipliği gün gibi aşikârdı

Ne vakit olsa
Fevkalade susadığımda annem
Çocukluğuma tebessüm ederek hususen özediği ayranı getirirdi

İhsan sahibiydi
Fakirliğin çarkından geçmiş
Fevkalade bir hal ehli idi kanaat onun için adeta hazzı rehberdi

Hoş bir saflığı vardı
Kim ne söylerse inanan bir candı
Halimin fakirliğine rağmen iftihar eden, fevkalade latif nidaydı

Refikamdan çok hoşnuttu
Efradımdan fevkalade memnundu
Hizmet adına her ne varsa ziyadesiyle sarf edilen bir nazardı

Nihayetinde anamdı
Varlığımın banisi, şefkatin aynasıydı
Kendi halince nizam eden ve bazen de nasihate tevessül edendi

Yaşamak adına güvendi
Haz babında fevkalade renkliydi
Muhabbet için şevkti, marazlığı asla sevmeyen suhuletli güzeldi

Beş günlükken
Annesini kaybeden ve üç anneyi bilen
Cefa adına her ne varsa harman ederek halinde zenginleşendi