Sensiz, Sessiz, Hiç Kimsesiz

Gün yine o gün, seni ilk gördügüm gün
Çöreklendi gönlüme yığınla hüzün, keder
Ahlarım arşa erdi, ben sana eremedim
Günümü nasıl yaşıyorum ah bir görebilsen
Sabır denizinin kıyılarında amansız med-cezir.

Bütün yaşanmışlıkları unuttum senli günler hariç
Bir umut ki senden kalan içimde, kaybolmayan
Peşi sıra gidiyorum, en sonunda sanki sen varsın
Lakin yokluğunun gerceğini asla anlatamıyorum
Yapamıyorum, gönlümden söküp atamıyorum.

Odam dört duvar, içinde bir tek hayalin gezer
Sesin yankılanır her bir köşesinden, çıldırmaktayım
Defterlerimden siliyorum adına yazdığım şiirlerimi
Silemediğim gönlümden haykırıyor yokluğun
Yığılıp kalıyorum sensiz, sessiz, hiç kimsesiz.