Sensiz Sessiz Bu Şehir

Sensiz Sessiz Bu Şehir

Şehir en siyah giysisini giymiş üzerine,
Işıl ışıl lamabaların altında
Nasılda hüzünlü bakışlarla süzüyor beni.
Ağlamaklı olmuş, dolmuş gözleri
“En zoruymuş” diyor,
“kalabalığın içinde yalnız kalmak,
Herkese yer ayırırken gönlümde,
Seni ısıtacak bir köşe bulamamak.”
Hıçkırıklara boğuldu sonra,
Sözcüklerin tükenişiyle birlikte.
Gökyüzü eşlik etti en siyah şehre
Sensizliğe ağladılar birlikte.
Ben ise sadece üşüdüm…
En karanlık,ücra köşelerine yürüdüm şehrin.
Hıçkırıklara boğulan sözcükleri tek tek düğümleyip,
Ağlamaklı yüreğimi avuçlayıp,
Sadece yürüdüm…
Sensizliğe yürüdüm,
En siyah şehrin, en ıslak yüreğinde…