Sensiz Sabah Şiiri - Halil İbrahim Yaman

Karanlık çöktü, vakit akşam.
Caddeler boş, sokaklar ıssız.
Ortalıkda dolaşan,
Ölüm sessizliği yalnız.

Pencereden süzülen hava,
Nasıl da boğucu.
Hem aynı zamanda,
Biraz da korkutucu.

Üzülme bu hale sen.
Neden mi dersen?
Her gecenin sonu sabahtır,
Eğer sabredersen.

Kavuşunca yarın Güneş’e,
Sen olacaksın gülümseyen.
Senin yüzünde neşe,
Ben olacağım gülmeyen.

Derken, elimde mendil,
Dolaşacağım sahil sahil.
Seni soracağım gemilerden,
Hiçbir haber senden değil.

Vakit epey ilerlemiş.
Nasıl da dalmışım ah!
Söyleyen doğru demiş,
Bak işte, oluyor sabah!

Uyanıyor dağ, taş, tepe,
Su, ağaç, çimen…
Uyanıyor, bir gün için daha,
Seven ve sevilen.

Hepsi memnun.
Ya ben ne yapıyorum?
Bir Güneş ışını sızmış içeri,
Başımı çevirip bakıyorum.

Hayalini görüyorum,
Bembeyaz, allı pullu.
Doğruluyorum yerimden,
Gitmek için ona doğru.

Ama boşuna özlemim.
Boş oda, boş duvar…
Aldatmış beni gözlerim.
Ne hayal, ne bir şey var!

Etrafa bakıyorum, orada masam.
Şurada, açılıp dağılmış kitaplar.
Diyorum, seni sayfalarda arasam,
Güneş ufukta kararıncaya kadar.

Değil mi ki elde kalacak,
Sadece derin bir ah!
Bak işte, geçip gidiyor,
Sensiz yine bir sabah!

(Bizim Sevgi Bağları 46)