Sensiz Sabah Şiiri - Ragıp Özsinan

Güneşten önce uyandım sabaha;

Yüzümde yastık izi ve aklımda sözlerin,

Dumanıyla ayılıyorum sigaranın

Tablası kayıp, küllerini avcumda biriktiriyorum.

Saat ileri gidiyor, şafak söküyor;

Ansızın dışarı atıyorum kendimi,

Gökyüzünün gölgesinde yürüyorum.

Sokaklardan bolca yalnızlık topluyorum,

Yapraklardan sabah rüzgârını dinliyorum.

Hırlayarak gecenin patronları karşılıyor beni,

Bense gitarın sapına davranıyorum.

Sessizce selamlıyoruz birbirimizi,

Devam edip parke taşlarını eskitiyorum.

Sözlerin takılıyor ansızın dudaklarıma;

Üç yıl büyüttüğüm aşkı hatırlıyorum,

Kalbim, yarım kalan öykünün sorgusunda şimdi,

Sokaklar bile kaldıramıyor bu hallerimi.

Güneşle tutuşturuyor yanaklarımı,

Bulaştırıyor yüzüme utancın alametlerini.

Uzaklara revandır artık tüm sahipsizliğim;

Giderken asfalt buharında,

Kaybolur zannederdim suretim.

Beyhude!

Artık bitmiş zamanların kölesiyim.