Sensiz Ölüyorum Şiiri - Mahmut Çetin Zorba

Bulutlar şahidimdir onlar benim sırdaşım.
Onlar döktükçe seni ben onlara yoldaşım.
Çarmıhıma fermandı son sözün arkadaşım.
Senden sonra zamanda sanma ki gülüyorum.
Sensizlik ecel gibi şimdi ben ölüyorum.

Anılarla gözlerim hep el ele koşuyor.
Doğan güneşe inat karanlıklar yaşıyor.
Umutlar öksüz kaldı sensizlikte üşüyor.
Sen de beni sevmiştin inan ki biliyorum.
Sensizlik ecel gibi şimdi ben ölüyorum.

Bu acele bu telaş neye yaradı gülüm?
Sade ruh çıkınca mı gerçekleşir her ölüm.
Hırsa esir mantığın sevdaya eyler zulüm.
Özlemin yastık oldu gözümü siliyorum.
Sensizlik ecel gibi şimdi ben ölüyorum.

Nasıl isyan etmeyim hep zorlar bana düştü.
Çektiğim her çilede Eyüp sabrını aştı.
Bahtıma düşen kader tek sevgili tek eşti.
Gözümdeki yaşlarla saadetler diliyorum.
Sadece bil istedim ben sensiz ölüyorum.

28 Mart 2010 Antakya