Sensiz Olunca Şiiri - Kemal Yavuz

Şiirin Hikayesini Görmek İçin Tıklayın
Sesin uzaklarda.
Bir çınlama beliriyor kulağımda onunla alakalı,
yüreğime bir sızı iniyor.
Bulutların arasından beliren sarı sıcak bir ışık hüzmesini saçların sanıyorum bir an;
tam da yiteceğinden kaygılanmışken kayboluyorsun.
Kaybedenim daima,
şimdi de…

Seni görüyorum bir anda ve gözlerime inanamıyorum.
Bir tatlı sevinç gibi gelişin.
Küçükken öğretmediler ki, gülmenin ayıp olduğunu
Öğretselerdi bu denli sevinç çığlıklarım olmazdı.
Yatağımdan çıktığım gibi koşuyorum,
koşuyorum,
çırılçıplağım.
Gelen geçenler şaşkın bakışlarıyla beni seyrediyorlar.

Öldürür gibi bakıyorsun.
Kızıyorsun bana,
nasıl olur da böyle çırılçıplak sokağa fırlayabildim, diye.
Gökyüzünden ödünç üç yıldız alıyorum.
Göğüslerime ve önüme tutuyorum utanarak.
Ellerim yıldızları tutarken,
senin bana sarılmanı bekliyorum.
Oysa sen,
kızgın,
gidiyorsun.
Canım acıyor ya, oradan anlıyorum gidişini…

Yağmurlarda ağlamak huyum yoktur ya,
gelişin bitmeden gidişin olunca tutamıyorum.
Yağmur biterse göz yaşlarım diner, sandım.
Dinmedi.
Dinmeyecek.
Silsen de kurumayacak göz pınarlarım

Yağmur bulutların dolu içimde,
Gitmedi.
Ağlamakla geçseydi ömrüm de,
sensiz geçmeseydi.
Sensiz olunca ben olmanın imkansızlığı çıkıyor ortaya.
Bir çare yok yokluğuna ki, çare olsun
Boynumda asılı utancım, başımı kaldıramıyorum.
Karanlığın sebebi ışıksız kalmaktan ibarettir.
Her sabaha karşı, vurdum karnından
Güneşi yamadım, kara mizahla
Uzat dudağını, öp pak alnından
Titriyor ellerim, ısıtanı yok…

Olmayacak, diyorlar; o gelmedi.
Gördüğün rüya…
İnanamadım
Beni çok sevdiğini anlatmaya çalıştım.
Güldüler.
Sen de gülermişsin ardımdan onlar gibi,
Öyle dediler…
Göz pınarlarımı gösterdim
Bakın ben bir onun için ağlarım
Ne çok ağladığımı görmüyor musunuz?
Göz pınarların kurumuş dediler
Yani sen hiç sevmemiş miydin beni,
Ben boş yere mi ağladım durdum?
Hiç ölmedin mi sen benim uğruma?
O zaman tutmayın beni, sakın tutmayın
Bırakın öpsün yanaklarımı toprağın…