Sensiz Olmuyor Şiiri - Osman Türkmen

Dört ayı geride bıraktım sensiz,
Siyah beyaz bir film gibi renksiz.
Tahttan indirilmiş padişah misali,
Rezil ve rüsva.
Oyuncağı elinden alınmış çocuk gibi,
Ezik ve büzük.
Yavrusunu kaybeden hayvan kadar,
Çaresiz ve sessiz.
Sevdiğini göremeyecek,
Ona biriktirdiği sözleri söyleyemeyecek,
Ve zamansız yaşananlara,
İsyan bile edemeyecek kadar suçlu,
Ama onu unutamayacak kadar güçlü,
Bu yürekte sen vardın hala.
Sen düşünmesen de beni,
Sensiz olmuyor.

Bütün bir gece unutmak için seni,
Hep seni düşündüm.
Unutmak için,
Senli hayaller kurdum.
Unutmak için,
Resimlerinle uyudum.
Unutmak için seni,
Saçma sapan bir yol buldum.
O gün kendimi, akıl hastanesine koydum,
Sana benzettiğim her deliye sordum.
Sen sormasan da beni,
Sensiz olmuyor.

Göğe merdiven dayasam da,
Güneşi ellerimle tutsam da,
Dünyayı misket gibi yuvarlasam da,
İnsanlara umut dağıtsam da,
Alemin en zengin insanı olsam da,
Eksikliğin geçmeyen bir yara böğrümde.
Seni yazıyorum, sensizliğin her bir gününde.
Sen yazmasan da beni,
Sensiz olmuyor.

Alışırsın dediler zamanla,
Alıştım...
Sana o kadar alıştım ki,
Yokluğun emanet geliyordu sanki.
Beklemenin kayıtsız şartına koyduğum,
Kızgın yüreğimle.

Alışırsın dediler ya,
Alıştın belki...
Sen alıştırsan da kendini,
Sen unutsan da beni,
Sensiz olmuyor.
Belki de insan ömründe aşk,
Yalnız, bir kez yaşanıyor.