Sensiz Olmak Şiiri - Necati Öztürk

Bahar mevsimi gibi kimi dal çiçek açtı
Ben mehtaba dalar iken beni geceler sardı
Bülbüle diken ne kar, o gülüne aşıktı
Ne bahar ne yazdı beni zemheri sardı.

Sen eğlenip coşar iken ben gurbeti yol eyledim
Acıları kederleri bedenime yar eyledim
Dört duvarın ötesinde gözyaşımı sel eyledim
Her cefanın bedelini yalnızlığımla ödedim.

Her ahımın ötesinde içimde bir volkan kabardı
Yorgun bakışlarımın ötesinde öyle sitemler vardı
Sensiz yürüdüğüm sokaklarda canım çok acırdı
Soğuk buz gibi kaldırımları gözyaşlarım ıslatırdı.

Sonbahara girmiş gazeli yaşıyorum
Poyraz deli estikçe dalımdan kopuyorum
Sele verdim aşk bağını meçhule gidiyorum
Seninle gömüldü umutlarım çilemde soluyorum.

Öfkeyle kabarıp sel gibi aktın
Beni de kendinle birlikte dağıttın
Sen yüreğimde bir sızı olarak kaldın
Ben yandım, sende benimle yandın.

26.10.2012