Sensiz Kimsesizliğime 9 Şiiri - Zekeriye ...

M - 2

Bir sabah güneş daha doğarken henüz yeni penceremden
Ufuk çizgisinde kayıyordu yıldızlar, batıyordu bütün bir gezegen
Cansız ışıkları evimin, nereye düşeceğini bilmiyordu kapımda
Arttıkça sitemi rüyalarımın; sadece susuyordu yalnızlığın ayak sesleri
Düşen her yaprak rüzgârın peşinde delicesine savrulup kayboluyordu
Gündüzlerin geceleri olmasa bu kadar deli düşünmezdi ateş böcekleri
Hayat ışığı tükenirken, her pervane aslında sensizlikten yok oluyordu
Yabancı bakışların nazarı değdi mi dağlara bulutlar kor oluyordu
Sanki bir turna misali göç etme arzusuna takıldı mı göz bebeklerim
Ayrılık sancısını çekemez oluyordu gönlüm; gülün hasretiyle kıvranıyordu
Atınca onca elemi birden sanki yeni bir ışık doğdu aklımın kara odalarında
Kaç kere yemin etti, kaç kere kendi kendine söz verdi şu zavallı yüreğim
Kaç kere karanlığa gömüldü sessiz bir hayalden ibaret umut sancılarım
Yokluğuna bir türlü alışamadım, bir türlü sevinemedim varlığına
Sevdim o kadar sevindim, üzüldün o kadar derin üzüldüm sensizlikten
Tükendikçe tükendim, acılı mısralara kazıdım sana olan düşkünlüğümü
Lakin kilidi bozuldu demir kapımın, uçurumlarda ter bastı yüreğimi
Kovdum bütün perilerini can evimin, bütün umudumu kara kediler çaldı
Sensizlikten dudaklarımda kırıldı, parçalandı, yabancılaştı kelimeler
Beni bir başıma imkânsızlığa hasretini çektiğim koyu bir aldanış bıraktı
Soğuk göz pınarlarıma dokundu; sensizken, sensiz bir ayrılık şarkısı yaktı
Ak düşen kara saçlarıma gelip sensiz bir sabah beyaz gölgeler vurdu

Zekeriye Tek - Darıca