"sensiz Kalan Şehir" Şiiri - Zeynep Koçar

“SENSİZ KALAN ŞEHİR”

Sensiz kalan şehirde,rüzgâr bile üşüyor,
Gece lambaları solgun, gökyüzü suskun duruyor.
Adını anınca,bir yerlerde yağmur başlıyor,
Sanki senin gidişinle,mevsimler değişiyor.

Bir köşede oturmuş bekliyorum hâlâ
Elimde yarım kalan bir dua,yarım bir veda.
Her sokakta izini arıyor gözlerim
Her adımda seni çağırıyor yüreğim.

Biliyor musun,senden sonra zaman farklı akıyor,
Dakikalar ağır,saatler inadına yavaşlıyor.
Bir çiçeğin açması gibi seni bekliyorum
Belki bir gün gelirsin diye umuda tutunuyorum.

Geceleri yıldızlarla konuşuyorum, seni çok özlediğimi anlatıyorum
Seni bana getirmeleri için dilek tutuyorum
Sonra dalıyorum uykuya,bir rüyanın içinde yaşıyorum seni
Uyanmak istemiyorum sen varsın diye

Belki de hayat bizi bir köprüde buluşturur
Göz göze geliriz,kalbimiz aynı anda dokunur
O an bütün yaralar sessizce iyileşir
Ayrılığın karanlığı,sevdanın ışığında erir

Bir adım ben atarım,bi adım sen gelirsin
İlk sözün, “Geciktim ama geldim” dersin
İçimde bir çocuk sevinçle koşar sana
Yılların hasreti dökülür gözyaşlarıma

O an anlarım ki bekleyiş boşa değilmiş
Kalbim boşuna bu sevdayla delirmemiş
Çünkü sevgi,inadına yolunu bulur
Gerçek aşk,ne olursa olsun,dönüp gelir

Ve biz yarım kalan hikâyemizi tamamlarız
Adımızı gökyüzüne,yıldızlara yazarız
Sensiz kalan şehirde yeniden can bulur
Çünkü sen gelince,dünya bana huzur olur.

16.08.2025