Sensiz İstanbul Şiiri - Mehmet Özden Biçer

Ruhumu bir hicrana koyup böyle yaralı,
En deli ayrılığın içine ittin beni,
Zulümdür bu yaptığın ey gözleri karalı,
Ansızın, apansızca, bırakıp gittin beni,
Neyleyim artık canı, canandan ettin beni.

Rengi soldu benzimin, nerdesin diğer yanım,
Eza üstüne eza, sensizlik çekilmiyor,
Zehirli bir zakkumun gölgesindedir canım,
Ağlarım gizli gizli, hiç kimseler bilmiyor,
Ne resmin, ne anılar, göz yaşımı silmiyor.

Reyhan çiçeğim, sensiz başlamak ne zor güne,
Efsun gölgeler düşer, sensiz yanar yüreğim,
Zalim bir hüzün çöker İstanbul'un üstüne,
Acılar mesken tutar, sensiz kanar yüreğim,
Nerede olursan ol seni anar yüreğim.

Rindlerin akşamında İstanbul sokakları,
En ücra semte kadar sanki bana yasaklı,
Zalim bir cellat hüznü vurur bana okları,
Ah! İstanbul sen söyle, yitirmişim ben aklı,
Nazlı yarim nerede, hangi semtinde saklı.