Sensiz gönül sofrası Şiiri - Muzaffer Eker

Bir gönül sofrası kurmuştum kendi başıma
Yalnızlık davetlim, hüzün ev sahibim,
Gecenin tam ortasında bir vals ta uzaklardan
Çağırır tek kişilik çifti bir vuslat dansına,
Ağır adımlar tahta zeminde bozar sessizliği,
Buğulu gözler engel olur bakmaya çiçeklere,
Yeşiline, mavisine, alına moruna,
Benliğim susar, hislerim donar kaskatı,
Ve uçmaya bir kanat, tutmaya bir el,
Bakmaya bir çift karagöze hasret, sürer gider öylesine.

Ben bu dansın ezgisini aldım, kirpiklerine işledim,
Güftesini sensiz hatıralara armağan ettim,
Her adım atışta kalbinin ritmini duydum şafaklarda,
Duygularım şef oldu orkestraya, çılgınlar gibi,
Ve bitmeyen bir festival yaşadım seninle Ekimler boyu,
Tazeliği seninle yaşadım gönül soframda bir başıma,
Eksik kalmış bir yerlerimi tamamladın ikindilerde,
Heyecanların en güzelini, beklemenin telâşını,
Hep seninle yaşadım dipten doruğa fırtınaları.

Ey, benim şiirlerimde adını koyamadığım güzel,
Bu sofra kalktı mı diye hayıflanma hiç.
Acaba vals bitti mi diye tereddüt etme,
Bil ki, bu ezgi çalacaktır ben yaşadıkça,
Gezdiğin, andığın her yerde,
Kalbim adına, gözlerim adına,
Davetlimsin, istersen buyur gel,
Razıyım seninle bir daha, bu sefer Deringöl’de,
Mor yeşili vadiye, yalnızlar rıhtımına,
Islak Ekim akşamlarını dolaşmaya,
Bulutlardan akan o ezgiyi dinlemeye,
Bir sen, bir ben.......... o kadar.