Sensiz Geçen Bir Gece…

Şimdi batışını izledim güneşin.
Usul usul süzülüp kayboluşunu
Arkasında dağların…
Gidişin geldi aklıma.
Aklım;
Yine bıraktı gitti beni…

…

Sonra akşam çöktü bu şehre.
Karanlığa gömüldü sokaklar.
Sesler kayboldu
Haricinde sokak çocuklarının…
Ve bir de,
Sensizliğin gürültüsü…
Yokluğun geldi aklıma.
Rûhum;
Yine bıraktı gitti beni…

…

Gece olduğunda geçmek bilmedi saatler.
Yelkovan ittirip dursa da akrebi,
Bana mısın demedi…
Her saniye,
Bir damla hüzün indi gökten.
Karamsarlık oldu dört bir yanım…
Sonra,
Surat asışın geldi aklıma.
Neşem;
Yine bıraktı gitti beni…

…

Zifirî bir karanlık var şimdi.
Tam da gün doğumuna yaklaşmışken…
Her aydınlığın öncesi karanlık mıdır böyle?
Beyaz,
Hep karadan sonra mı gelmelidir?
Ya da olmalı mıdır kara?
Bembeyaz yok mudur hiçbir yerde?
Ya bizler…
Bembeyaz bir kalp taşıyanımız var mıdır?
Onu karartmamayı becerebilen,
Sebepsizce gülümseyebilen var mıdır?
Kafam karıştı…
Maksadı belirsiz sözlerin geldi aklıma…
Uykum;
Çoktan bıraktı gitti beni…

…

İşte yine geliyor.
Yeni bir günün habercisi…
Doğuyor yine güneş.
Mutlu oluyor mudur onu görenler?
Yeni bir güne uyandığına mutlu olabilen,
Kaç erdem sahibi vardır ki?
Her yeni güne başlarken,
Bambaşka hayaller kuran gençler var mıdır?
Ya da benim gibi tek bir hayal kuranlar? ..
Bak,
Hayal dedim.
Sen geldin akıma…
Hayalim,
Yüreğim,
Sevdâm,
Hele de gözlerin…
İşte, hepsi geldi aklıma.
Sen…
Sen! Ey sevdiğim!
Yaktın, kül ettin, bıraktın beni.
Ve gittin…