Sensiz Ey Hilafet Şiiri - Songül Toprak

Sensizlik her şeyi tepetaklak etti,
Mevsimler karıştı, günler şaştı,
Güneş desen sanki gücünü yitirdi,
Ey Hilafet... Sensizlik artık canımıza tak etti...

Asırlık bir kış yaşıyoruz, bahar öylesine uzak ki,
Her bir belde de ayrı bir ateş var ama biz üşüyoruz!
Sokağa atılmış bir bebek gibi, bizi sahiplenecek birini bekliyoruz,
Ey Hilafet... Sensiz, bir birimize sahip çıkmayı beceremiyoruz ki...

Gözlerimizin feri sönmüş, bakan kör olmuş gibiyiz,
Hakikatleri çıkarlarımız uğruna kapatan yine biziz,
Olan bitene seyirci kalmak, ebabilleri bekleyecek kadar, Kötürüm ve aciziz,
Ey Hilafet... Sensiz rüzgârda savrulan cer çöp gibiyiz,

Ar damarı çatlayan insanlık içinde, bir serçe misali çırpınıyoruz,
Bir bütün değiliz artık, pamuk ipliğine bağlı kardeşliğimiz,
Önce eğildik, sonra ezildik, şimdi tarifi imkânsız bir garibiz,
Ey Hilafet... Sensiz Yamuk yumuk, tek tip eşine az rastlanan,
Adı konulmayan tuhaf bir toplum olduk...

Hem korkularımız hem de korkulması gerekenlerin adı değişti,
Bir erzak paketine karşılık neleri sattık bir bilsen!
Açlık endişesi sırtımızdan kalkmayan bir kırbaç gibi,
Bir daha doğrulmak ne mümkün, harcamıştık bir kere en kıymetlimizi!
Ey hilafet... Gelsen yine... Çünkü sensizlik artık canımıza tak etti...

Songül Toprak