Sensiz'dir artık geceler...

Eylül'ün bu son akşamında
Umutlarım kaderimin,
Yırtık, yamalı bohça'sında
Seninle başlar biter
Bütün bilmeceler...
Sensiz'dir artık geceler...
Kırılmış dallarım'dan
Kurumuş yapraklar,
Bir bir dökülür...
Sonra yaprakları
Rüzgarlar süpürür...
Buruktur son cümleler.
Sensiz'dir artık geceler...
Bu hayatın alışılmış
Sonu gelmez döngüsü'dür
Kırk yıllık çınar’ın
Bu son öyküsü'dür
Şiire dönüşür
Dağınık heceler...
Sensiz'dir artık geceler...