Sensiz Cesaret Şiiri - Şair Eşkıya__35__

Her şeye sensiz başlamıştım oysa
Sensiz açmıştım gözümü dünyaya sensiz uyanmıştım
İlk göz yaşımda da şimdi de yoktun yanımda
Sensiz o kadar çok şey yaşadım ki
Seni görünce de sevince de bitmedi bu sensizlik
Daha fazla iz bıraktı sıradan yangınlar
Benim olma ihtimaline vurulmuştum senden daha fazla
Gecelere anlam yükledim ben de her akşamcı gibi
Neden geceleri hüzünlenirdi insan
Ve anladım
Çünkü sevda karanlığa götürür insanı
Güneşe koşarken karartıyordu dünyayı
Sonunda karardı bana dair ne varsa
Işıl ışıl bi karanlıkla doğmaya başladı güneş
Belki de sadece gözüm karardı
Herneyse ben karanlık görüyordum ya artık her şeyi
Tek gerçek bu kaldı dünyamda
Kuru bi cesaretin eseriydi geçen yıllar
Duyulan saygı sunulan sevgi hepsi
Hepsi bu çaresiz karartıya hayrandı aslında
Dışımda fırtına var ya
İçimde çiseleyen yağmurlar kimin umurunda.
Kimin umurunda içime akan yaşlar
Islanmıyor kirpikler ne de olsa
Ve kimin umurunda kemirilen ruhum
Göz görmüyor ya gönül aldanır nasıl olsa.
Ama sen
Seni hiç bilmedim ki nasıl severdin acaba
Derin olur muydu bakışların iç ısıtır mıydı
Hisseder miydin nasıl sevildiğini
Gözlerime mi bakardın gözlerimden mi akardın
Hiç bilemedim.
Bildiğim o ki sen bana yabancısın aslında
Ben kantin köşesinde içtiğimiz çaya gizledim gönlümü
Yağmurun altında yürüdüğümüz gün öğrendim
Yağmurda gözyaşı gizlemeyi
Ve sevmeyi işte onu gizleyemedim
Sığmadı tabiatın hiçbir olgusuna