Sensiz Bu Şehir Düşman Bana...

Ne zaman seni düşünecek olsam...Bu şehre hüzün yağar seni her andığımda…Ne zaman ansam adını; Yağmurlar,göz yaşına döner...Karışır yüreğimde ki karanlığa...Islak sokaklara dönerken yüzümdeki çizgiler...Issız kuytular kadar kimsesiz...Yapayalnız yürürüm kendi göz yaşımda ıslanan sokaklarımda...Sensizliğimden öyle çaresiz,amaçsız,mesnetsiz...Serseri bir kurşun kadar adressiz düşerim yokluğunun narına...

Ne zaman düşünecek olsam gidişini...Bu şehir dar geliyor bana...Her yanı sessiz,her yer sensiz...Kendi çıkmazlarımda kayboluyorum...Sensiz bu şehir düşman bana gülüm...Her yanı tuzak,her yanı yangın yeri...Dokunsam yanıyorum...İçime sığmayan sitemlerim,yarım kalmış sözcükler gibi diziliyor boğazıma...Nefes dahi alamıyorum...

Sensiz bu şehir düşman bana gülüm...

Ne zaman hayalin düşse gözlerime...Gözlerim kanıyor...Bıçak sırtı sancılara vuruluyor ruhum an be an...Gece yarıları,gizli gizli kurulan idam sehpalarında asılıyorken gülümseyişlerim...Parça parça yokluğuna bölünüyorum...Ve kirlenmesin diye sana ait düşlerim...İçimde isyanları dizginliyorum...Nefretime prangalar vuruyorum ardın sıra...Boynumda ağırlaşan bir vebal gibi yalana sığınıp,tutunuyorum ihanetin kollarında, paramparça umutlara...

Devam Edecek...