Sensiz bıraktın Şiiri - Didem Can

Elimde eskimiş göz yaşlarımla kapıda beklerim seni. Ne zaman yada nasıl umurumda olmadan. Adımlarını mı sayıyorum yalnızlığımda hiç bilmiyorum? Kendimle olan savaşım hırçınlığınla büyürken, kağıdımdaki aşkın yüzüme vuruyor.

Belki yanlış zamandaydım seni bulduğumda. Belki yanlış kimlikteyim hayatının derinliğinde. Bilemediğim karanlığımda kalman da içime batar, kanatır.

Bende kalan sevginin yüceliği değildir. Bende saklanan aşkının çılgınlığı değildir. Bende kalan benim gizlilerimdir.

Hiç sordun mu kendine acaba diye? Hiç düşündün mü geride ne kaldı diye? Hiç sordun mu kimdim, ne oldum diye?

Özlemini yazıyorum belki şuan satırlara. Belki senden kalanları sorguluyorum geceleri. Belki gözlerine bakmaktan yoruldum boşluğunda. Bilemezsin.

Yorgunum yalnızlığım dan. Hırçınım kederimden. Bitkinim boşluğundan.

Özlem nedir bilir misin? Belki bir bakış, belki bir dokunuş, belki bir tebessüm, belki... Tarifini yapabilir misin yalnız gecelerin? Bir yüreği yalnız büyütebilir misin?

Sensizliği sormuyorum sana. Çünkü cevabı bendedir. Bensizliği sormuyorum sana. Çünkü cevabını bilemezsin. Kaderi sormuyorum sana. Çünkü sen orada değilsin.

Benim ellerimdeki eskimiş göz yaşlarım, senin elinde yıprattığın “ BEN “.
Küçücük bir beden haykırıyor beni unutma diye. Duyabiliyor musun? Elleri de küçük aslında. Ama kalbi çok büyük.

Anlayabiliyor musun? Sensizliği değil, arkanda kalanları değil. Senin düşünmediklerini anlayabiliyor musun?

Zaman akıyor hızla ve acımasız. Umurunda mı? Zaman akıyor hissettirmeden. Farkında mısın? Tutamadığın zaman mı? Tutamadığın sözlerin mi? Yakalayamadığın geleceğin mi? Yakalayamadığın kaybetmek üzere oldukların mı?

Seni senle yaşamak bile ağır gelirken beni sensiz bıraktın.