Sensiz Bırakma Şiiri - Figen Akyoler

Seninle ilk karşılaştığımız güne döndüm
dün karşında otururken,
gözlerine bakarken,
aynı korkuyu,
aynı heyecanı, aynı deli yürek atmalarını hissettim
Oysa 4 yıl geçti üzerinden.
Bin kez aynı kareler yaşansa
bin kez aşık olurdum ben sana,
bin kez aynı mutlulukları,
aynı acıları çekmeye göze alırdım.
Dünyaya bin kez sataşır,
binlerce kez insanları karşıma alır
ve hiç birinde pişman olmazdım.

Sen söylenmemiş sözlerin,
kurulmamış cümlelerin,
yaşanmamış aşkların odak noktasısın hayatımda.
Sana söylediğim her söz,
her cümle eksik,
sana hissettiklerim aşk’ın ötesinde.
Keşfedilmemiş bir gezegensin sen.
Adım atmaya korktuğum,
gözlerinin içinde kaybolduğum,
bana şiirler yazdıran,
tüm bu anlamsız satırlara anlamlar yükletensin.
Her gelişin sanki gidişinin habercisi,
her gelişin korkularımın,
kabuslarımın yeniden başlangıcı.
Her sarılışım sana sanki son defa,
her öpüşüm bir özlem okyanusu
sen benimsin diyemediğim,
yaşamıma renk veren,
can katan, beni ben yapan
VAZGEÇİLMEZİMSİN aslında..
Biliyorum,
o kadar geç kaldım ki ben;
ondan bu umarsızlık.
Içimde açan kan çiçekleri hep korkularımdan,
sensiz kalmaktan,
senin sevginden yoksun kalmaktan.
En mutlu olduğumuz anlarda bile
gizli gizli akan içime gözyaşlarım bundan sevgilim.

Gözlerimin içine bakarak söylediğin şarkılar,
elimi tutuşların,
hoyratça sevişmelerin,
hayata kafa tutmaların, yaşama nedenim.
Ben sensiz hiç yaşamadım saydığım bu yıllarda
birgün geri geleceğini hayal etmekten bile yorulmadım. Her doğan sabaha seninle merhaba dedim,
beni düşünmediğin günlerde
ben hep iki kişilik yaşayıp, düşündüm.
Seninle kurduğum dünyamda
sensiz nefes aldığım bir saniyem olmadı benim.

O kahrolası korkular,
o sensizliğin zemheri ayazında,
pas tutan yüreğimi yine sen onardın.
Bir cümlen, bir satırın
en cılız dalım oldu benim.
İstanbul,
sensiz seni yaşadığım şehir olmaktan kurtulamadı.

İlk gittiğinde,
gülhanenin duvarlarına kafamı vurduğum,
yollarda tüm olanlara inat ölmeyişim,
her umuda seni kattığım günler çok zordu.
Sen benim yazdığım satırları okuyup anladığında
ben anlatamadığım acıların içinde yaşama tutundum.

Şimdi yine bir umut seninle
bakışlarına doyamadığım,
yüzüne, gözüne aşık olduğum,
her cümlen bugünkü gibi hatırımda.
Yine geldiğin gibi gitme olur mu?
Ben özlediğinsem eğer
sevdiğinsem,
bu dalı bir kez daha koparma.
Eksilere düşürme, yalan etme beni,
aşk’ımı yok sayma,
beni sensiz bırakma bir kez daha.